Ήταν 16 Σεπτεμβρίου. Ξεκινούσε η φάση των ομίλων. Εκείνο το blog δεν μπορείς να το θεωρήσεις προφητικό. Επειδή ήταν ξεκάθαρο ότι θα συνέβαινε έστω κατά προσέγγιση. Τελικά επιβεβαιώθηκε στο απόλυτο ότι θα συνέχιζαν οι πλούσιοι. Οι 15 από τις 16 ομάδες που προκρίθηκαν στη φάση των “16”, προέρχονται από τα τέσσερα μεγάλα πρωταθλήματα και η 16η είναι η Λυών, που άφησε εκτός ρωσική (Ζενίτ) και πορτογαλική ομάδα (Μπενφίκα). Ετσι συμβαίνει όμως τα τελευταία χρόνια αναφορικά με τα γκρουπ. Η… ελπίδα έρχεται με την είσοδο των μικρότερων ομάδων σε αυτά, διαρκεί λίγο, για κάποιες αγωνιστικές ή στην καλύτερη των περιπτώσεων έως την τελευταία και πεθαίνει τον Δεκέμβριο, για να ξαναγεννηθεί την επόμενη χρονιά μέσω της ίδιας διαδικασίας.
Χαρακτηριστικό είναι ότι την τελευταία τριετία έχουν περάσει στο επόμενο stage συνολικά μόνο πέντε ομάδες με μικρότερο budget στον όμιλό τους. Το 2016-«17 ήταν η Λεβερκούζεν που άφησε εκτός την Τότεναμ. Το 2017-«18 ήταν οι Σαχτάρ (Νάπολι), Ρόμα (Ατλέτικο Μαδρίτης), Βασιλεία (ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Μπενφίκα). Πέρσι μόνο η Σάλκε τη Γαλατάσαραϊ, που δεν ήταν και το top όνομα. Οπότε, όσο υπέροχο κι αν είναι το ξεκίνημα σε κάθε σεζόν με την μπάλα στ» αστέρια, υπάρχει αυτό το αρνητικό, που δεν επιτρέπει στους μικρότερους να μπορούν να πιστέψουν στην έκπληξη.
Γενικότερα, οι όμιλοι είναι ωραία φάση. Περισσότερο όμως, έτσι όπως λειτουργούν και ειδικά στα πιο πρόσφατα χρόνια, είναι ένα απλό intro. Τα σπουδαία είναι τα νοκ άουτ. Εκεί όπου μαζεύονται οι κορυφαίοι και παλεύουν μεταξύ τους. Και βρίσκεται όλο το ζουμί εκεί, επειδή πρόκειται ακριβώς για δύο αγώνες και όχι για μίνι πρωτάθλημα. Εκεί όπου το λάθος, έστω και σπάνια, κοστίζει και υπάρχει η δυνατότητα της έκπληξης. Αυτής που πέτυχε πέρσι ο Αγιαξ, το ότι είδαμε την Τότεναμ στον τελικό. Εδώ χωρούν πλέον ακόμα και τρελές ανατροπές και ξαναμπαίνει στην ποδοσφαιρική ζωή μας η αίσθηση του απρόβλεπτου.
Είναι ο θρίαμβος του Αίαντα σε Μαδρίτη και Τορίνο. Είναι οι στιγμές από τα χρόνια του Σερ Αλεξ που βίωσε η Γιουνάιτεντ στο Παρίσι. Είναι η απίστευτη εξέλιξη στο Σίτι-Τότεναμ. Είναι η τρελή βραδιά του και η κραυγή του Λούκας Μόουρα στις καθυστερήσεις στο Αμστερνταμ. Είναι η αδιανόητη ανατροπή της Λίβερπουλ επί της Μπαρτσελόνα. Ολα αυτά δοσμένα μέσα από τις μικρές ή μεγάλες αφηγήσεις, από τους απρόσμενους ήρωες… μία επέμβασης που δεν περίμενε κανείς, ένα πονηρά εκτελεσμένο κόρνερ που άλλαξε τα πάντα.
Το χειμερινό διάλειμμα λοιπόν ολοκληρώθηκε. Ξεκουραστήκαμε λίγο στη δουλειά, αλλά μας έλειψαν τα μπαλαδόρικα ξενύχτια μας στο γραφείο. Μαε έλειψαν οι γκολάρες, οι ποδιές, ένα τάκλιν με στόχο τη γάμπα. Οι κουβέντες για το παρών και το άμεσο μέλλον. Ποιος θα βγει πρώτος σκόρερ; Τι θα γίνει με τους Μέσι, Ρονάλντο; Μπορεί επιτέλους η Γιουβέντους να πάρει έναν τελικό; Ηταν στιγμιαία η κυριαρχία των Αγγλων; Ποιος θα αφήσει εκτός την κάτοχο Λίβερπουλ; Θα μπορέσει επιτέλους να το σηκώσει χωρίς την Μπάρτσα ο Πεπ; Ο Ζιντάν θα το κατακτήσει ξανά συνεχίζοντας το τρελό απόλυτό του; Ποιος θα επικρατήσει στη μεταξύ τους μάχη των πάγκων; Από ποιον και με ποιον τρόπο θα καταφέρει να αποκλειστεί φέτος η Παρί;
Ο δρόμος μέχρι την Κωνσταντινούπολη φαντάζει ακόμα μακρύς. Και υπέροχος. Εδώ θα είμαστε λοιπόν να τα συζητάμε όλα μαζί. Μέχρι τότε, ας αφεθούμε στη μαγεία της μελωδία του Γκέοργκ Φρίντριχ Χάιντελ, καθώς σε κάθε θα συνοδεύει τα πιτσιρίκια που κουνάνε το σεντόνι.
Πηγή: gazzetta.gr
