Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Προτού γίνουμε γονείς νομίζουμε πως όλα θα είναι ιδανικά. Πως θα είμαστε διαφορετικοί από τους υπόλοιπους και θα πλάσουμε τα πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου.
Η πραγματικότητα όμως είναι πως όσο καλές προθέσεις και θέληση αν έχεις, η ζωή πάντα επιφυλάσσει ένα δικό της σχέδιο για το οποίο ποτέ κανείς δεν είναι αρκετά προετοιμασμένος.
Υπάρχουν πολλά παιδιά, πολλοί άνθρωποι με ιδιαιτερότητες. Όλοι μας όμως είμαστε διαφορετικοί και μοναδικοί με τον δικό μας τρόπο.
Παραμονεύουν τόσα χαρακτηριστικά, άπλετα σύνδρομα έτοιμα να διαγνωστούν, όπως, Aspergers, Down, δυσπραξία, υπερκινητικότητα και πολλά αλλά.
Αν ένα παιδί έχει μια ιδιαιτερότητα, πέρα αυτού που θεωρείται από την κοινή γνώμη φυσιολογικό, παύει να είναι φυσιολογικό στα μάτια μας. Χαρίζοντας εύκολα και γενναιόδωρα την ταμπέλα «αυτό το παιδί έχει πρόβλημα».
Από ποτέ όμως η τητα σημαίνει πως κάποιος είναι προβληματικός; Ποιός έδωσε αρμοδιότητα στον καθένα να το κρίνει αυτό;
Το δεν είναι κατακριτέο, ούτε άξιο χλευασμού και απόρριψης, επειδή δεν το έχουμε συνηθίσει ή δεν το κατανοούμε.
Κάτω από το πέπλο των εντυπώσεων, είμαστε όλοι ίσοι, όλοι άνθρωποι.
Αν διαγνωστούν τα παιδιά μας με κάτι ή αν μας ανησυχεί η συμπεριφορά τους, οφείλουμε να κάνουμε ότι καλύτερο για να τα βοηθήσουμε να εξελιχθούν όσο μπορούν. Όμως δεν σημαίνει πως παύουν να είναι ικανά να κάνουν ότι επιθυμούν στην ζωή τους, είτε αντιμετωπίζουν δυσκολίες είτε όχι. Ίσως οι ιδιαιτερότητες είναι σαν μια κατευθυντήρια οδό, ένας τρόπος να πει η ζωή πιο ξεκάθαρα τι μπορεί να κάνει κανείς καλύτερα. Δίχως να σπαταλάει ενέργεια σε πράγματα που δεν είναι για αυτόν. Κανένας άλλωστε δεν είναι ικανός και καλός σε όλα και σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να μας περιορίσει.
Αν ένα παιδί δεν μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο, ας παίζει μόνο για διασκέδαση και να δώσει την ενέργειά του στα μαθηματικά ή σε κάτι άλλο που ίσως έχει κλίση σε αυτό. Αν κάποιο παιδί δεν μπορεί να συμμετέχει εύκολα σε ομαδικά παιχνίδια, μπορεί να αφοσιωθεί περισσότερο σε ένα ατομικό άθλημα, στο οποίο ίσως και να διαπρέψει. Αν κάποιο παιδί δεν είναι κοινωνικό ή νιώθει πιο ευτυχισμένο και ήρεμο μόνο του, ας το αποδεχτούμε, εφόσον είναι καλά με την επιλογή του.
Ο καθένας αναπτύσσεται και διαμορφώνεται με βάση τις δυνατότητες του, όποιες και αν είναι αυτές.
Όταν μας ρωτάνε τι θέλουμε να γίνει το παιδί μας, ίσως πρέπει να απαντάμε: ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ άνθρωπος. Να βρει τον τρόπο, ο δικός του μαγικός, μοναδικός κόσμος να είναι γεμάτος αγάπη, γαλήνη και ευτυχία.
[awakengr.com]